Verslag: JKI Gerwen bezocht het witte stadje Thorn

Door Pieter Steensels

Onze bijeenkomst startte met het wijden van de palmtakken, de processie (vanuit de priorij rondom het dorpsplein terug naar de kerk) en de liturgie van Palmzondag. Daarna zijn we vertrokken naar Thorn, het witte stadje.

Thorn is een oud stadje, dat al sinds de 10^e eeuw een benedictinessenklooster heeft. Dit is uitgegroeid naar een wereldlijk stift. Enkel dames uit hoge adel konden hier intreden. Ze leefden volgens een vrij geïnterpreteerde versie van de orderegels. De meesten hadden een woning buiten de kloostermuren, waarin men echter enkel kon overnachten indien familie op bezoek kwam, of in geval van ziekte. De voornaamste taak van de zusters was om hoog adellijke dames op te voeden en voor te bereiden op het huwelijk. 
Het stadje groeide uit tot een klein, zelfstandig vorstendom dat geregeerd werd door de abdis. Ze hadden geen leger, voor de handhaving van de orde werden lokale schutterijen ingeschakeld. De Duitse keizer verleende het recht om zelf munten te slaan.

Tijdens de Franse revolutie vluchtten de adellijke dames, en nam de gewone bevolking de huizen in. De Fransen stelden een belasting in op basis van de omvang en het aantal ramen. Omdat dit bijna onbetaalbaar was voor het gewone volk, trachtte men zoveel mogelijk ramen terug dicht te metsen. De muren werden wit gekalkt om de bouwsporen te verbergen. 

De Abdijkerk werd in gebruik genomen als parochiekerk, en is in 1817 gerestaureerd door Pierre Cuypers, niet te verwarren met Pierre Kuijpers. De torenspits werd vervangen door een neogotische klokkentoren en het exterieur is hersteld. De binnenkant is zo goed als onaangeraakt gebleven. 

We bezochten deze Abdijkerk, die tegenwoordig ook dienst doet als museum. Allereerst hebben we ons rozenhoedje gebeden aan het zijaltaar van de Doornenkroon. Dan hebben we de Abdijkerk bezocht. De onderarm van de heilige Benedictus staat opgesteld in een reliekhouder. De meeste schilderwerken dateren van de 17^e of 18^e eeuw en zijn levensgroot. Het hoofdaltaar is prachtig bewaard gebleven. De complementaire werking van het witte interieur met de gouden randen en acanthusbladeren maakt van dit hoofdaltaar een uniek meesterwerk. Hierna werden we uitgenodigd om een korte documentaire te bekijken over de geschiedenis van het witte stadje.

Nadat we de documentaire gezien hadden, hebben we de dag afgesloten in een authentiek pannenkoekenhuisje. Tijdens het eten voerden we gezellige gesprekken. Het was een ontspannen manier om de dag af te sluiten.